Πως να αντιμετωπίζουμε τις εντάσεις στον εργασιακό μας χώρο

Δουλεύεις σε μια εταιρεία τα γραφεία της οποίας βρίσκονται στον 4ο όροφο σε μια πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης. Στην εταιρεία δουλεύουν γύρω στα 30 άτομα το καθένα από τα οποία έχει και το δικό του ξεχωριστό γραφείο. Η εταιρεία μετακόμισε πρόσφατα σε αυτό το χώρο οπότε όλα είναι καινούργια: Τα έπιπλα γραφείου, οι υπολογιστές, τα φωτοτυπικά, οι μοκέτες στο πάτωμα, όλα μυρίζουν καινούργιο!

Ξαφνικά ακούγονται φωνές και ο προϊστάμενος σου μπαινοβγαίνει στα γραφεία των συναδέρφων σου φωνάζοντας «Ποιος το έκανε; Θέλω να μάθω ποιος το έκανε;». Μετά από λίγο αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που αναφέρεται ο προϊστάμενος σου είναι μια φωτιά που άναψε στο χώρο του κυλικείου! Και σου έρχεται αυτόματα στο μυαλό η απορία: «Μα καλά τι κάνει, γιατί δεν τη σβήνει;;;»

Μπορεί η παραπάνω ιστορία να είναι φανταστική αλλά θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα την παρακάτω προσέγγιση.

Σίγουρα όλοι μας είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό επίπεδο έχουμε έρθει αντιμέτωποι με καταστάσεις έντασης στον εργασιακό μας χώρο. Και ενώ όσον αφορά το ατομικό επίπεδο τα πράγματα είναι απλά γιατί είμαστε υπεύθυνοι μόνο για το άτομο μας, στις περιπτώσεις της ομάδας τα πράγματα περιπλέκονται γιατί η συμπεριφορά μας άμεσα ή έμμεσα επηρεάζει την συμπεριφορά των υπολοίπων.

Συνεπώς πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις εντάσεων; Το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η δεδομένη στιγμή ΔΕΝ είναι η κατάλληλη για να αναζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες. Σε μια στιγμή έντασης τα συναισθήματα κυριεύουν το μυαλό μας. Και όταν τα συναισθήματα κυριαρχούν η λογική υποχωρεί, γιατί αυτά δυστυχώς λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα.

Έτσι το βασικό που πρέπει να επιδιώξουμε είναι να κατευνάσουμε τα συναισθήματα με το να:

• Καλοδεχόμαστε τη διαφωνία. Ίσως η διαφωνία να είναι η ευκαιρία να διορθώσουμε κάτι πριν κάνουμε ένα σοβαρό λάθος.
• Μην εμπιστευόμαστε την πρώτη ενστικτώδη εντύπωση μας. Κρατάμε την ηρεμία μας και ελέγχουμε την πρώτη αντίδραση μας γιατί μπορεί να είναι ότι χειρότερο και όχι ότι καλύτερο μας.
• Ελέγχουμε την αυτοκυριαρχία μας. Μπορούμε να μετρήσουμε το μεγαλείο ενός ανθρώπου από αυτά που τον θυμώνουν.
• Ακούμε πρώτα. Δίνουμε στους αντιπάλους την ευκαιρία να μιλήσουν και τους αφήνουμε να τελειώσουν. Δεν τους εμποδίζουμε, δεν αμυνόμαστε και δεν αντιμιλάμε γιατί απλώς έτσι το μόνο που θα πετύχουμε είναι να σηκώσουμε εμπόδια. Θα πρέπει να χτίζουμε γέφυρες και ακόμη ψηλότερα εμπόδια από αυτό που έχει δημιουργήσει η συγκεκριμένη κατάσταση έντασης.
• Αναζητούμε πεδία συμφωνίας. Αφού δώσουμε τη δυνατότητα στον άλλον να εκφράσει τις απόψεις του, και αφού κυρίως ακούσουμε πραγματικά και ουσιαστικά αυτά που λέει, στεκόμαστε στα σημεία και στις περιοχές που συμφωνούμε.

Κλείνοντας για να περιγράψουμε καλύτερα τις επιλογές που έχει ο καθένας από εμάς κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση έντασης θα το παρομοιάσουμε με το εξής:

Σε κάθε κατάσταση έντασης που δημιουργείται εμείς «εισερχόμαστε» σε αυτήν κρατώντας 2 κουβάδες, ένα γεμάτο με νερό και ένα γεμάτο με βενζίνη. Ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης θα καθορίσει ποιον από τους δύο κουβάδες θα «ρίξουμε» στη φωτιά που καίει μπροστά μας.

Γιατί στην τελική σε μια φωτιά το πρωταρχικό που θα πρέπει να σε ενδιαφέρει και θα πρέπει να αντιμετωπίσεις άμεσα είναι η κατάσβεση της και όχι το να ανακαλύψεις ποιος την άναψε.